türkçenin tarihçesi

TÜRKÇENIN TARiHİ
Türk Dili, eski bir dildir. Türkler bir çok devlet kurdukları, bir çok dine geçtikleri, bir çok yöreye göç edip yerleştikleri için, dilimizin, düzenli bir gelişmesi yoktur.

Geniş alanlara yerleşildiği için, yörelere göre değişikliğe uğramıştır.

20. yüzyılda Türkçenin durumu şöyledir:
1- Kuzey Türkçesi, 2- Doğu Türkçesi, 3- Batı Türkçesi.

Türkiye’de kullanılan yazı dili, Batı Türkçesi’dir. Kuzey ve Doğu Türkçesi’nde, yerel konuşma dili yazı dili olarak kullanıldığı için, yazı dili olarak Türkçe, çeşitlilik gösterir.

Azerice, Özbekçe, Kazakça, Türkmence, Kırgızca farklı yazı diline sahiptir.

Türkler, çeşitli bölgelerde yaşadıkları için, tarih içinde Türk, Rus, Arap, Latin asıllı alfabeler kullanmışlardır.

Bu durum, Ural-Altay boylarının, tarihi konumlarından, durumlarından, maceralarından ve üç kıtada devlet kuran bir yaşayıştan kaynaklanmıştır.

Türkçenin dönemleri:
12. yüzyıla kadar süren döneme Eski Türkçe Dönemi denir. Bu dönem bugünün Türkçesini oluşturan ana dil dönemidir. Daha sonraları Yakutça, Çuvaşça, Moğolca, Mançuca, Tunguzca bu kökten gelişmiştir.

12. ve 13. yüzyıllarda Türkçe büyük gelişme göstermiştir. Yazı dili olarak, bilim dili olarak, edebiyat dili olarak büyük mesafeler almıştır.

Kuzey Türkçesi, Doğu Türkçesi, Batı Türkçesi olarak ayrıma uğramıştır.
İkinci dönem, Orta Türkçe Dönemidir.

Bu dönem Eski Türkçe’den, Kuzey ve Doğu Türkçesine geçiş dönemidir. 13. ve 14. Yüzyılda kullanılan yazı dili bu dönemin dilidir.

Kuzey Türkçesini, Kıpçaklar ve Tatarlar kullanır. Doğu Türkçesini, OrtaAsya Türkleri kullanmıştır. Bu dil Çağatayca adı ile anılır ve bugün, Özbekçe’ye dönüşmüştür.
Batı Türkçesi, Hazar Denizi’nin güneyinden geçip Batıya göç eden Türklerin dilidir. 13. yüzyıldan beri kullanılır. Türkiye Türkçesi Batı Türkçesidir.

Bugünün, Türkiye Türkçesi, en gelişmiş, geliştirilmiş Türkçedir. Kökü, Oğuzcaya dayanır. Türklüğün en verimli, en büyük, en uzun sürdürülen dilidir.

Doğu Oğuzcası; Azeri Türkçesi, Batı Oğuzcası; Osmanlı Türkçesidir.
Bu iki yazı dili bir yazı dilidir.
Batı Türkçesi; Eski Anadolu Türkçesi, Osmanlıca ve Türkiye Türkçesi
diye üç dönem geçirmiştir.
Osmanlıca, 16. yy ile 20 yy. arasında kullanılan bir devlet yazı dilidir.
Arapça, Farsça dili ile fazlaca karıştırılmış, tamlamalar, deyimler, isimler bu dillerden alınmıştır.
Tamamen özel olarak yapılmış Osmanlıca; devlet, yazı, edebiyat,
medrese öğretimi, din, bilim dili olarak kullanılmış devletin yıkılması ile
kullanımdan kaikmıştır.
Beşyüz yıl kullanılan dil, bugün tarihi belgelerinde yaşamaktadır. Bu
tarihi belgelerin bugünkü dillere çevrilmesi halinde, üç kıta imparatorluğunun tarihi, kültür ve medeniyeti öğrenilebilecektir.
Osmanlıca, hiçbir halkın ana dili olmadığı için, Osmanlı İmparatorluğunun yerine kurulan otuz kadar devletten bu dile sahip çıkan olmamıştır. Osmanlı Devletinin asIl kurucu unsuru olan Türkler de bu dili bırakarak, Türkiye Türkçesi olarak kendi köklerinden gelen öz Türkçeyi geliştirmişler ve Oğuz dilini, çağdaş ihtiyaçları karşılar bir duruma getirmişlerdir.
Ancak, bugün Türkçemiz yine yabancı dillerin işgaline uğratılmaktadır. Bilim, sanat, teknoloji ile hiçbir ilgisi olmadığı halde, konuşma dili, ticari dil, işyeri unvanları İngilizceleştirilmektedir. Eğitim-öğretim dili olarak Avrupa dillerine geçilmektedir.
Halbuki Türkçe, dilbilimcilerce dünyanın en düzenli, en üretken, en
matematiksel dili olarak kabul görmektedir.
Türkler, tarihte bir çok dönemde görüldüğü gibi, özdillerini bilimin,
uygarlığın, bayındırlığın, çağdaş dili durumuna getirmek için sürekli
çalışmak zorunda olduklarını hiçbir an unutmamalıdır.